بیا که قصر امل سخت سست بنیادست/بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود/ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب/سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین/نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر/ندانمت که در این دامگه چه افتادست

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر/که این حدیث ز پیر طریقتم یادست

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد/که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای/که بر من و تو در اختیار نگشادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد/که این عجوز عروس هزاردامادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل/بنال بلبل بی دل که جای فریادست

حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظ/قبول خاطر و لطف سخن خدادادست


#حافظ

غزل شماره ۳۷
12 امتیاز + / 0 امتیاز - 1393/01/27 - 02:40 در شعر و داستان
دیدگاه
yalda

اون قسمت میخانه رو خوب فهمیدم {-172-} {-179-} بقیه رو نفهمیدم {-181-}

1393/01/27 - 07:55
Reza

مهم اینه یک بار بخونی بعد از چند بار متوجه منظورش میشی .

1393/01/27 - 23:06
sofiya

{-35-}

1393/01/28 - 22:56